به گزارش ماین نیوز، در یک دوره ۸ ساله در دولت‌های نهم و دهم سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی(ایمیدرو) به‌عنوان متولی این امر که موظف به آمایش سرزمینی برای توسعه صنعت فولاد بود، بسیار ضعیف عمل کرد زیرا در اصل رسالت ایمیدرو در صنعت فولاد، آمایش‌سرزمینی بود اما در آن دوران سازمان ایمیدرو از برنامه مطالعاتی که باید در صنعت فولاد انجام می‌داد، جدا شد زیرا سیاست دولت‌های نهم و دهم بیشتر به این سمت پیش رفت که در نقاط محروم واحدهای فولادی که صنعتی زودبازده و اشتغالزا به‌نظر می‌رسیدند، ایجاد کنند. ایمیدرو در حقیقت مجری این کار شد و نه سیاست‌گذار، از این‌رو تنها آنچه را از بالا دیکته می‌کردند، اعمال می‌کرد؛ بنابراین این سیاست دولت در عمل منجر به از هم گسستگی زنجیره فولاد کشور شد. به‌علاوه آنکه مطالعات آمایش سرزمینی نیز در اجرای این برنامه‌ها مورد توجه قرار نگرفت. هرچند پیش از این نیز مطالعات قابل‌توجهی برای ایجاد این واحدها انجام نشده بود. در ۲۰، ۳۰ سال گذشته شاهد رشد خوبی در صنعت فولاد بوده‌ایم اما در این راستا به موضوع آمایش سرزمینی توجهی نشده است. به علاوه اینکه برای چشم‌انداز ۱۴۰۴ تولید ۵۵ میلیون تن فولاد، زیرساخت‌ها را فراهم نکرده‌ایم و خط ریلی ما توسعه نیافته است. فراهم‌سازی زیرساخت‌ ها نیز هزینه‌های زیادی می‌طلبد زیرا بیشتر واحدهای فولادی در مرکز ایران و نیازمند جابه‌جایی‌های بسیاری هستند. در حال‌حاضر سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع‌معدنی(ایمیدرو) حساب‌ شده‌تر در حال برنامه‌ریزی برای برنامه چشم‌انداز صنعت فولاد برای رسیدن به تولید ۵۵ میلیون تن فولاد است و سیاست این سازمان این است که واحدهای فولادی را به سمت منطقه ویژه خلیج‌فارس سوق دهد و در این راستا ظرفیت ۱۰ میلیون تنی برای خلیج‌فارس و ۱۰ میلیون تن برای چابهار در نظر گرفته است. از این‌رو، تا حدی می‌تواند این برنامه‌ریزی قابل قبول باشد.
مجید محمودی - کارشناس فولاد