به دست آوردن یکی از صندلی های مجلس قانونگذاری ایران در این سالها به اندازه ای جذاب شده است که سیاست ورزان ایرانی به رغم محدودیت ها برای آن کرسی برنامه ریزی گسترده می کنند. برخی از کسانی که در این مسیر قراردارند از چند ماه پیش به مناسبت های گوناگون خود را به عنوان کاندیدا معرفی می کنند.

یکی از راههای جلب آرای احتمالی حضور در مناظره های انتخاباتی است . در حالی که این مناظره ها باید برای نشان دادن تواناییهای نامزدها ی انتخابات است اما برخی نامزدها از فرصت های به دست آمده برای بیان نکات انحرافی و دادن آدرس نادرست می دهند. درروزهای تازه سپری شده حمید رسایی با صادق خرازی مناظره کردند که متن کامل ان رابرخی رسانه ها انتشار دادند. دقت در این مناظره نشان می دهد این دونفر که یکی خودرا اصولگرا می داند و دیگری باورش این است که در اردوی اصلاح طلبان است به جای اینکه به مسایل اساسی از جمله ارایه برنامه اقتصادی اشاره و برنامه خود را در باره مالیات ،نرخ بهره، نرخ ارزو سیاستهای بازرگانی یا صنعتی ارایه دهند یکی هاشمی رفسنجانی را نکوهش کرد و دیگری رییس دولتهای نهم و دهم را. در دنیای امروز که فعالیت حزبی و رفتن به مجلس از مسیر حزب رفتاری مدرن و مبتنی بر خرد سیاسی به حساب می آید این دومناظره کننده فعالیت حزبی را نفی می کنند. رسایی میگوید افتخارم این است که عضو هیچ حزبی نیستم و خرازی باوردارد که کار حزبی چشم و گوش نماینده را بر روی واقعیت ها می بندد...رسایی به جای اینکه از خرازی بپرسد برنامه حزبش برای مجلس چیست می پرسد نظزخرازی در باره مجلس ششم که اکثریت آن در اختیار اصلاح طلبان است چیست و خرازی هم از رسایی می پرسد نظرش در باره دولت احمدی نژاد چیست؟ درفرازی دیگر از مناظره خرازی می گوید برای نیامدن احمدی نزاد حاضریم خون بدهیم و رسایی میگوید به حمایت از احمدی نژاد افتخار میکنم .به نظر می رسد برای مناظره ها باید چارچوب کارشناسی برقرار باشد تامناظره کنندگان به جای اینکه یکسره حریف و باورهای اورا بکوبد، از برنامه های خود سخن بگویدو نقد برنامه به جای نقد آدمها بنشیند.