يوروهاي ايتاليا در راه فولاد ايران؟
گروه صنایع معدنی >فولاد - مسافران ايتاليا و فرانسه حالابه کشور بازگشته اند و سوغات آنها براي اقتصاد تازه از تحريم رها شده ايران مجموعه اي از تفاهم نامه ها در بخش هاي مختلف اقتصادي است. آنطور که از اخبار منتشر شده بر مي آيد ارزش قراردادهاي امضا شده ميان ايران و ايتاليا چيزي بيش از 18 ميليارد يورو است که حدود 5 و نيم ميليارد يورو از رقم ياد شده مربوط به تفاهم نامه هايي در حوزه صنعت فولاد بوده است.
به گزارش ماین نیوز، اگرچه از روزهاي ابتدايي سفر هيات اقتصادي ايران به ايتاليا تاکنون اعداد و ارقام متفاوتي از قرارداد فولادي ايران و ايتاليا مطرح مي شود اما فريال مستوفي، عضو هيات نمايندگان اتاق تهران که يکي از مسافران ايتاليا و فرانسه بود، در رابطه با رقم دقيق تفاهم نامه فولادي ايران و ايتاليا مي گوید: تمام مواردي که ما در سفرها در رابطه با آنها گفت وگو کرديم در حد تفاهم نامه بوده است و هنوز قراردادي رسمي امضا نشده است، اما رقمي که براي همکاري هاي فولادي در رابطه با آن صحبت شده است چيزي حدود 5 و نيم ميليارد يورو بوده است.مستوفي در حالي اين رقم را اعلام مي کند که در روزهاي ابتدايي سفر رقم 2 ميليارد يورو براي همکاري فولادي ايران و ايتاليا اعلام شده بود. اما اين رقم در روزهاي بعدي به 7 و نيم ميليارد يورو نيز رسيد. حال با تکيه به رقم 5 و نيم ميليارد يورو که يکي از مسافران رم به آن اشاره مي کند، اين سوال مطرح مي شود که 5 و نيم ميليارد يورو در صنعتي مانند فولاد به چه معنا است؟
براي پاسخ به اين سوال اگر يک کارخانه متوسط توليد فولاد را با ظرفيت توليد 2.5 ميليون تن گندله، 1.6 ميليون تن آهن اسفنجي، 1.5 ميليون تن ذوب با کوره قوس الکتريکي و 1.5 ميليون تن نورد در نظر بگيريم، هزينه احداث آن چيزي حدود 650 ميليون يورو خواهد بود.
يک کارشناس صنعت فولاد با اشاره به هزينه هاي مشخص براي توليد هر يک ميليون تن از محصولات ياد شده مي گويد: توليد هر يک تن گندله 40 تا 50 يورو، هر يک تن آهن اسفنجي 80 تا 100 يورو، هر يک تن ذوب 170 تا 200 يورو و هر يک تن نورد 40 تا 50 يورو سرمايه گذاري براي احداث مي طلبد.
محمدرضا دانشگر مي گويد: با اين حساب براي اينکه مشخص شود رقم 5 و نيم ميليارد يورو در صنعت فولاد به چه معناست، با اشاره به رقم هاي ياد شده براي احداث يک کارخانه مي توانيم به نتيجه برسيم که 5 و نيم ميليارد يورو به معني احداث 4 تا 5 کارخانه توليد فولاد با ظرفيت سالانه 3 و نيم ميليون تن است. دانشگر در ادامه عقيده دارد اگر ايتاليا به اندازه سهم خود در شراکت با ايران (سهم 60 درصدي از شرکت پرشين متاليک که قرار است با شراکت ايران و ايتاليا در زمينه فولاد تاسيس شود) سرمايه به کشور بياورد، اين همکاري به مثابه يک همکاري برد-برد خواهد بود.
او در توضيح بيشتر مي گويد: در مجموع کاري که در سفر اخير صورت گرفت، اقدامي مدبرانه بود که مي تواند صنعت فولاد کشور را با تحولات خوبي همراه کند، اما شرطي که در اين ميان وجود دارد اين است که اولاايتاليا به اندازه سهم خود در ايران سرمايه گذاري کند و ثانيا در اجراي پروژه ها از پيمانکاران ايراني استفاده شود در اين صورت ايتاليا نيز با برداشت سهم خود از منافع اين طرح ها مي تواند به خوبي از اين همکاري منتفع شود، ضمن اينکه تکنولوژي توليد نيز به خوبي به ايران منتقل شده و کارآفريني نيز صورت گرفته است.
به عقيده دانشگر بهترين مدل همکاري در حال حاضر تملک طرح هاي نيمه کاره توسط خارجي ها و تکميل آنها به جاي تمرکز بر شروع پروژه هاي جديد است.
توجه به بخش خصوصي مهم ترين دستاورد
اما تفاهم بر سر قراردادي با مبلغ 5 و نيم ميليارد يورو براي همکاري ايران و ايتاليا در حوزه صنعت فولاد در حالي اين روزها نظرات موافق و مخالف بسياري را بر انگيخته است که از نگاه فريال مستوفي در شرايط فعلي نبايد از اتفاقات رخ داده در طول سفر هيجان زده بود زيرا تمام گفت وگوهايي که در سفرها انجام شده است در سطح تفاهم نامه است و هنوز شکل اجرايي جدي به خود نگرفته است.
در چنين شرايطي مستوفي عقيده دارد مهم ترين دستاورد سفر هيات اقتصادي کشور به ايتاليا و فرانسه در روزهاي پس از تحريم توجه دولت به بخش خصوصي و ترميم چهره ايران در سطح بين الملل بود. او در اين زمينه عقيده دارد: تا زماني که تفاهم نامه ها تبديل به قرارداد نشوند نمي توان از اعداد و ارقام دقيق صحبت کرد اما قطعي ترين دستاورد سفر اخير حضور ايران در صحنه اقتصاد بين الملل و همچنين نگاه حمايتي دولت به بخش خصوصي در جريان سفر و مذاکرات اقتصادي بود. اين عضو هيات نمايندگان اتاق تهران مي گويد: درست است که شريک ايراني شرکت فولادي مشترک پرشين متاليک ايميدرو (به عنوان يک شرکت دولتي) است اما به نظر مي رسد که ايميدرو مي تواند در آينده سهام خود را به بخش خصوصي واگذار کند و مشکلي در اين زمينه وجود ندارد.
مستوفي مي گويد: البته نکته اي که در اين ميان ضروري به نظر مي رسد اين است که تفاهم نامه هاي انجام شده منجر به سرمايه گذاري و توليد در کشور شود و از روند تجاري که در گذشته شاهد آن بوديم فاصله بگيريم. در اين ميان اگرچه دانشگر عقيده دارد ايتاليا به عنوان يکي از سهامداران شرکت پرشين متاليک موظف است به ميزان سهم خود آورده به کشور بياورد، اما فريال مستوفي مي گويد: پروژه ها هنوز به طور کامل تعريف نشده است و حالازود است که بگوييم همکاري به صورت ورود سرمايه به کشور خواهد بود يا فاينانس طرح ها اما چيزي که واضح است اين است که اگر ايتاليايي ها سرمايه به ايران بياورند و فقط نقش پيمانکار نداشته باشند، مي توانيم شاهد انتقال تکنولوژي، مديريت و کمک به ايجاد اشتغال در کشور باشيم.
به گفته اين عضو هيات نمايندگان اتاق تهران با اشاره به اين نکته که ايران بيشتر علاقه مند به جذب سرمايه هاي خارجي است تا فاينانس طرح ها مي گويد: ما در صحبت هايمان به اين نکته اشاره کرده ايم که به سرمايه گذاري آنها در ايران علاقه مند هستيم، آنها هم مي گويند که علاقه مند به سرمايه گذاري در ايران هستند، اما تا زماني که آنها به ايران نيايند و سرمايه اي براي توليد به کشور وارد نکنند معلوم نمي شود حرف آنها تا چه ميزان جدي بوده است.