ملاله یوسف‌زی، دانش‌آموز و یکی از پایه‌گذاران موسسه ملاله و البته جوان‌ترین دریافت‌کننده جایزه صلح نوبل درخواست می‌کند جهانیان هرچه در توان دارند بگذارند تا همه دختران فرصت آموزش متوسطه داشته باشند.

یکی از بهترین و مثبت‌ترین تصمیماتی که یک خانواده می‌تواند بگیرد این است که فرصت آموزش متوسطه برای دختر خود فراهم کند. اگر دختران تحصیل‌کرده باشند همه از آن نفع می‌برند. این دختران اعتماد به نفس و مهارت خود را توسعه می‌بخشند تا در مورد زندگی خود تصمیم بگیرند و در جوامع نقش خود را به‌درستی ایفا کنند. هرچند آموزش متوسطه بالی برای پرواز در اختیار دختران می‌گذارد اما اکثر آنها در اقصا نقاط دنیا تنها از امکاناتی برای سواد اولیه بهره‌مند می‌شوند یا آن را نیز دریافت نمی‌کنند.

من هنوز یک نوجوان هستم اما اگر در خانواده‌ای سنتی و محافظه‌کار در پاکستان به دنیا آمده بودم قطعاً تاکنون ازدواج کرده بودم و صاحب چند فرزند بودم. من دختران بسیاری را دیده‌ام که مجبور شده‌اند مدرسه را رها کنند و پس از ازدواج، عهده‌دار خانه و خانواده‌شان باشند. برخی نیز به دلیل خشونت، تبعیض، دعوا و یا فقر از ادامه تحصیل بازمی‌مانند. در بسیاری از موارد تحصیل دختران بی‌ارزش دانسته می‌شود و مدرسه‌ای وجود ندارد که آنها آموزش ببینند.

این مسئله قلب من را به درد می‌آورد. من از زمانی که به خاطر دارم، یاد گرفتن را دوست داشته‌ام. همیشه رویای دکتر شدن در سر داشتم و با وجود اینکه دختر کوچکی بودم در مدرسه پدرم در پاکستان به بچه‌های کوچک‌تر درس می‌دادم. از زمانی‌که به فعال آموزشی تبدیل شدم -که البته این شغل انتخابی من برای زمان حاضر است- این فرصت را داشته‌ام که با افراد تأثیرگذاری آشنا بشوم و همه آنها به دنبال فرصتی برای آموزش‌های اولیه به کودکان خود هستند. پس چرا اقدامات سیاستمداران برای آموزش اولیه دختران نتیجه نمی‌دهد در حالی‌که تحصیل بهترین وسیله برای توسعه و قدرت بخشیدن به کشورهاست؟

هدف آموزشی جدید سازمان ملل که برای کل جهان در سپتامبر 2015 اعلام شد تمامی اعضای سازمان ملل را ملزم و متعهد می‌کند که تا سال 2030 فرصت تحصیل برابر و رایگان را در اختیار همگان بگذارند. اما اکثر اینها هیچ‌گاه فرصت آموزش متوسطه برای دختران آسیب‌پذیر فراهم نمی‌کنند. برای اکثر دختران تحصیلات ابتدایی هنوز رویایی دست‌نیافتنی است.

در کشورهای فقیر تنها 20 درصد از دختران آموزش متوسطه را کامل می‌کنند. برای مثال در کنیا کمتر از نیمی از دختران از تحصیلات ابتدایی به آموزش متوسطه راه می‌یابند. در وطن من یعنی پاکستان احتمال تحصیل دختران فقیر تا پایان کار، 16 مرتبه کمتر از پسران است.

بیایید این را با کشورهای غنی مقایسه کنیم. در این کشورها انتظار برای تحصیل در 12 سال نخست و به دنبال آن چهار سال دانشگاه یا دانشکده امری رایج و معمولی به شمار می‌رود. در سال 2016 چند نفر تصور می‌کنند که تنها چند سال تحصیل برای موفقیت کافی خواهد بود؟ تا سال 2030 که بناست هدف جدیدی برای جهان وضع شود قطعاً این میزان کافی نخواهد بود.

به همین خاطر در سال 2016 من علاوه بر تحصیل در کنار پدرم و سایر همکاران در موسسه ملاله تلاش خود را می‌کنیم تا رهبران کشورها را وادار کنیم به تعهد خود عمل کنند و 12 سال تحصیل رایگان را در اختیار افراد قرار بدهند تا به سال 2030 برسیم. این تعهد بیش از هرچیزی آینده را بهتر می‌کند.

یونسکو پیش‌بینی کرده‌است که از اکنون تا سال 2030 هر سال به 39میلیارد دلار نیاز است تا فرصت 12 سال تحصیل رایگان در اختیار کودکان قرار بگیرد. به نظر زیاد می‌آید. اما پول همین‌جاست. مسئله نخست، اولویت‌هاست.

اگر تمام کشورها کمر همت ببندند این 39میلیارد دلار مهیا می‌شود. برای مثال کشورهای OECD می‌توانند تنها 0.7 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به توسعه این امر اختصاص بدهند. راه دیگری نیز وجود دارد؛ اینکه به جای گلوله، کتاب برداریم. یعنی کمی از هزینه‌های نظامی و ارتشی بکاهیم و به تحصیل اختصاص بدهیم.

کمبود اطلاعات یکی دیگر از مشکلاتی است که باید با آن مبارزه کنیم. بارها و بارها شنیده‌ایم که 60میلیون دختر از امکانات مدرسه رفتن محروم هستند. اما این تنها مربوط به 9 سال ابتدایی می‌شود نه کل 12 سال. داده‌ها و اطلاعات مشکل دارند. رهبران کشورها باید متعهد شوند که داده‌های درست و دقیقی از تعداد دختران و پسران در حال تحصیل و تحصیل‌کرده کشور خود ارائه بدهند.

من نمی‌دانم با چه تصویری و با چه حجمی در آینده مواجه خواهیم شد؛ همین‌طور نمی‌دانم دختران قدرت کافی برای مبارزه با همه موانع و دستیابی به رویاهای خود را دارند یا نه. اما از صدای خودم استفاده می‌کنم تا آنها این فرصت را به دست بیاورند. من دختران شجاع بسیاری دیده‌ام که قاطعانه به دنبال اهداف خود می‌روند. دخترانی که از سوریه به نقاط مختلف جهان پناه می‌برند، دخترانی که از بوکوحرام در نیجریه می‌گریزند و دختران کنیا و پاکستان؛ همه حق تحصیل دارند. ما قدرت خود را آزاد خواهیم کرد. در سال 2016 صدای ما شنیده خواهد شد.