دنیای معدن - مهم ترین آفت زنجیره فولاد در کردستان، تجزیه کردن واحدها و استقرار بخش های کلیدی آن در شهرهای مختلف است که تجربه تلخ ذوب آهن قروه و اسدآباد همدان را در ذهن تداعی می کند در حالی که بخش عمده زیرساخت های آن در بیجار فراهم است.

شهرستان بیجار واقع در شرق استان کردستان بزرگ ترین شهرستان استان است که بخش کرانی این شهرستان واقع در شمال این شهرستان منابعی عظیم از سنگ آهن را در خود جای داده است.

تاکنون چندین محدوده معدنی سنگ آهن در منطقه به ثبت رسیده که به صورت آنومالی هایی با فواصل یک تا دو کیلومتر از هم واقع شده است و در مجموع بیش از 60 میلیون تن سنگ آهن تا به امروز به ثبت رسیده است.

شواهد ژئوفیزیک و مطالعات زمین شناسی و حفاری های مقدماتی میزان سنگ آهن این منطقه را بیش از صد میلیون تن نشان می دهد و براساس همین اکتشافات ابتدایی نیز شهرستان بیجار بیش از ٧٠ درصد منابع سنگ آهن استان را در اختیار دارد و در رتبه چهارم کشور قرار می گیرد.

براساس سیاست های کلان کشور که قرار است کشور تا سال ١٤٠٤ به تولید سالانه ٥٥ میلیون تن فولاد برسد منابع آهن منطقه بیجار می تواند تکیه گاهی قابل اعتماد برای تحقق این مهم باشد.

به طور کلی کانسارهای آهن منطقه بیجار از هر سه نوع مگنتیتی، مگنتیتی ـ مارتیتی ـ لیمونیتی و مگنتیتی ـ سولفیدی است. بخش اصلی معادن آهن منطقه بیجار را کانسارهای مگنتیتی تشکیل می دهند که به دلیل خاصیت جذب مغناطیسی بسیار خوب، به راحتی قابلیت ورود به زنجیره فراوری سنگ آهن (خردایش، دانه بندی، جدایش مغناطیسی، کنسانتره و گندله) را دارا هستند.

معادن منطقه بیجار به لحاظ کیفیت، در سطح بالایی هستند، چراکه نکته درخور توجه در پروسه فراوری این است که با شرایط حال حاضر اقتصادی، تکنولوژی و قیمت های جهانی، پروسه مذکور نیازمند خوراکی با شرایط عیاری و کانی شناسی تعریف شده ای است و کارشناسان شرکت های منطقه برای باقی سنگ آهنی که قابلیت ورود به این چرخه را ندارد، چشم امید به کارخانجات احیای مستقیم (آهن اسفنجی)، البته در نزدیکی معادن منطقه با حداقل هزینه های حمل، بسته اند.

توجیه پذیری این بررسی ها رابطه ای مستقیم با تکنولوژی کارخانه ها دارد که البته شرکت های منطقه پیشنهادات خود را دراین باره ارائه کرده اند.