به عقیده کارشناسان، در دولت گذشته درآمدهای نفتی کشور رکوردشکنی کرد و به رقم های بی نظیری رسید که در طول تاریخ صنعت نفت ایران سابقه نداشته است اما با این حال مقام های وقت می توانستند همانند سایر کشورهای صادرکننده نفت اقدام به خرید پالایشگاه در خارج از کشور کنند.
کارشناسان تاکید می کنند که اگر دولت وقت، در زمانی که تحریم ها هنوز شدت نگرفته بودند اقدام به خرید پالایشگاه های جدید در خارج از کشور می کرد می توانست در مقابل تحریم ها مقاومت بیشتری نشان دهد.
با توجه به این مساله، وزارت نفت قصد دارد پس از رفع تحریم ها برای جبران کم کاری های گذشته، سیاست خرید و ساخت پالایشگاه در خارج از کشور را پیگیری کند.
عباس کاظمی مدیرعامل شرکت ملی پالایش وپخش فرآورده های نفتی در گفت وگو با خبرنگار اقتصادی ایرنا با اشاره به برنامه های ایران برای خرید و ساخت پالایشگاه در خارج از کشور گفت: برای افزایش صادرات نفت باید در خارج از کشور تقاضا ایجاد کنیم تا از طریق آن، فروش بلند مدت نفت کشورمان تضمین شود.
وی، از رایج ترین و مطمئن ترین روش ها برای افزایش صادرات را سرمایه گذاری در پالایشگاه های خارج از کشور بیان کرد و افزود: بر این اساس وزارت نفت نیز به دنبال آن است در پالایشگاه های خارج از کشور که نفت خام آن از ایران تامین شود، سرمایه گذاری کند. 
مدیرعامل شرکت ملی پالایش وپخش فرآورده های نفتی درخصوص این ادعا که خرید پالایشگاه در خارج از کشور صرفه اقتصادی ندارد، گفت: خرید پالایشگاه در خارج از کشور به دلیل امنیتی که برای فروش نفت خام ما ایجاد می کند، اقدام درستی به شمار می رود.
کاظمی خاطرنشان کرد: همچنین سود پالایشگاه های جدید نیز بالاست به طوری که 8 تا 9 دلار در هر بشکه سودآوری دارند.
وی ادامه داد: براین اساس، ایران مذاکراتی را با برخی کشورها در اروپا و آسیا برای خرید پالایشگاه انجام داده که از جمله آنها می توان به اسپانیا اشاره کرد.
به گزارش ایرنا، در حال حاضر شیخ نشین های خلیج فارس که صادرکننده نفت به شمار می روند تعداد قابل توجهی پالایشگاه در کشورهای آمریکایی، اروپایی و آسیایی خریداری کرده اند که نقش زیادی در افزایش نفوذ آنها بر بازار جهانی انرژی دارد.
در سال های اخیر نیز پیشنهادهایی به ایران برای ساخت و یا خرید پالایشگاه و پتروشیمی در کشورهای آسیایی، اروپایی، آفریقایی و آمریکایی مطرح شده که تاکنون هیچ یک نهایی نشده اند.

پالایشگاه مدرس هند تنها میراث به جامانده از زنجیره پالایشگاه هایی است که زمانی ایران در خارج از کشور در اختیار داشت.
قرارداد ساخت پالایشگاه مدرس در سال 1344 بین ایران و خانم ایندیرا گاندی نخست وزیر وفت هند امضا و در نهایت در مهرماه سال 1348 (1969 میلادی) با مشارکت مالی و فنی ایران و با ظرفیت 50 هزار بشکه در روز در ایالت مدرس در جنوب هند راه اندازی شد.
براساس توافق اولیه، 74 درصد از سهام پالایشگاه مدرس به دولت هند، 13 درصد شرکت نفت ایران و 13 درصد به شرکت آمریکایی آموکو (پان آمریکن) واگذار شد هرچند که شرکت آمریکایی مدتی بعد با واگذاری سهم خود به دولت هند از شراکت در این پالایشگاه صرف نظر کرد.
قرار بود نفت خام مورد نیاز این پالایشگاه از میدان نفتی دورود ایران در خلیج فارس تامین شود و بخشی از محصولات آن به رفع نیاز هند اختصاص یافته و مازاد آن صادر شود.
با ساخت پالایشگاه دوم مدرس در سال 1359 و بهره برداری از آن در سال 1363 ظرفیت این پالایشگاه افزایش یافت. همچنین با کشف میادین نفتی در جنوب هند، پالایشگاه دیگری در این ایالت ساخته شد که شرکت نفت ایران نیز در آنها سهم داشت. سپس یک مجتمع پتروشیمی نیز در این ایالت احداث شد که سهم 20 درصدی از آن به ایران واگذار شد.
در سال های گذشته به دلیل کم توجهی مسئولان وقت شرکت ملی نفت نسبت به افزایش سرمایه ایران در این پالایشگاه، به طور متناوب از سهم ایران کاسته شده به طوری که برخی اخبار غیررسمی از کاهش سهم ایران به زیر پنج درصد خبر می دهند که البته مقامات رسمی آن را تایید نکرده اند.