منطقه ژئوپلتیک خلیج فارس به دلیل برخورداری از دو سوم منابع استراتژیک نفت و گاز جهان در درون خود به یک منطقه ژئواکونومیک و عرصه رقابت قدرتهای فرا منطقه ای از دهه ٩٠ تا کنون و تا چند دهه آینده تبدیل شده است.

رویکرد ژئواکونومیک از ابتدای قرن بیست و یک به صورت رویکردی نوین برای تحلیل مسائل راهبردی و بین المللی در خصوص رقابت قدرتها در مناطق استراتژیک به کار برده می شود.
تحلیلگران مطالعات کلان منطقه ای و بین المللی، شکل گیری رویکرد ژئواکونومیک را حاصل جنگ سرد دانستند که از پس آن، اقتصاد و مولفه های آن جایگزین نظامی گری در مناطق استراتژیک شد.
این رویکرد از ترکیب سه عامل جغرافیا، قدرت و اقتصاد شکل گرفته و روابط جغرافیا، قدرت و اقتصاد و تعامل این سه عنصر در جهت کسب قدرت دولتها را مورد بررسی قرار می دهد.
در سالهای اخیر انرژی به ویژه نفت و گاز به عنوان مرکز ثقل ژئواکونومیک در فرآیند توسعه، امنیت و ایجاد کشمکشهای منطقه ای و بین المللی معرفی شده است.
در این دوره انرژی بویژه نفت و گاز از صورت کالای اقتصادی خارج شده و به صورت یک کالای با ارزش استراتژیک در آمده که از قدرت نقش آفرینی زیادی در اقتصاد مدرن و کشورهای در حال توسعه برخوردار شده است.
منطقه ژئوپلتیک خلیج فارس به دلیل برخورداری از دو سوم منابع استراتژیک نفت و گاز جهان در درون خود به یک منطقه ژئواکونومیک و عرصه رقابت قدرتهای فرا منطقه ای از دهه ٩٠ تا کنون و تا چند دهه آینده تبدیل شده است.
خلیج فارس به لحاظ نظریه های ژئوپولیتیکی و ژئواستراتژیکی، بین المللیترین منطقه دنیاست از این رو این منطقه با توجه به نظریه های نوین (ژئواکونومیکی، ژئواستراتژیکی و ژئوانرژی) یکی از مناطق تاثیر گذار و بسیار حساس در معادلات بین المللی و منطقه ای خواهد بود.
از این سو ضرورت بررسی جایگاه خلیج فارس در رقابت با قدرتهای بزرگ یکی از مباحث مهم در حیطه روابط بین الملل محسوب می شود.