در مقابل ایران یک میلیون تن سنگ آهن (گندله) به ارزش 133 میلیون دلار وارد نموده که 47 درصد آن از هندوستان و مابقی از بحرین و امارات تامین شده است.

ما هر تن سنگ آهن را بطور متوسط 37.73 دلار صادر و 129 دلار وارد می کنیم که حتی با یکسان سازی عیار، همچنان اختلاف بیش از 2 برابری داد.

سرمایه گذاری نامناسب و عدم نظارت حاکمیت در بالانس زنجیره ارزش فولاد: در ایران زنجیره ارزش فولاد یعنی سنگ آهن، کنسانتره، گندله، آهن اسفنجی و فولاد عموما دارای صاحبان جداگانه با قدرت مالی متفاوت بوده و زنجیره ارزش گسسته ای دارد. بدلیل عدم همزمانی بهره برداری از طرحهای توسعه، در زنجیره نابالانسی بوجود می آید و در یک محصول دارای مازاد (صادرات) و در یک محصول کسری (واردات) داریم.

با توجه به خصوصی سازی شرکتها، حاکمیت از ابزار محدودی برای این مدیریت برخوردار است. فعلا سنگ آهنی ها بدنبال احداث واحدهای فولادی (بعضا در مناطق کم آب) و فولادسازی ها به دنبال اکتشاف و تولید سنگ آهن هستند و عملا از فیلد تخصصی خود فاصله گرفته اند.

راهکار ساده این بود که سازمان خصوصی سازی مشابه سایر کشورها، این واحدها را در قالب یک هلدینگ واگذار می کرد تا زنجیره ارزش این چنین گسسته نشود.

گاز طبیعی بعنوان عامل دوم با توسعه ذخایر گازی ایران بخصوص میدان مشترک پارس جنوبی با قطر اولویت مصرف انرژی در ایران گاز طبیعی شد که از قیمت ارزانی برخوردار است. فولاد هم بعنوان یک صنعت انرژی بر در طرح های توسعه گاز طبیعی را جایگزین زغالسنگ نمود.

به گزارش استیل ایران به نقل از معدن24، فناوری بکارگرفته شده در تولید فولاد ایران از گاز طبیعی از گندله سنگ آهن بعنوان خوراک استفاده میکند و لذا بازار مصرف سنگ آهن دانه بندی (هماتیت درشت دانه و ریزدانه) و همینطور زغالسنگ بسیار محدود شد صادرات سنگ آهن با ارزش افزوده پایین تنها راهکار زنده ماندن اینگونه معادن است (اصطلاحا خام فروشی).

شاید با رشد فناوری های تولید فولاد از گاز و سنگ آهن دانه بندی در دنیا، شاهد بهبود این وضعیت در آینده باشیم.

کشورهای مقصد صادرات و مبدا واردات ایران به همراه تناژ و ارزش آن در 2 تصویر زیر آورده شده است.