قدیریان در گفت‌وگو با ماین نیوز تشریح کرد:
خطر بزرگی که فولاد آلیاژی ایران را تهدید می‌کند
گروه صنایع معدنی >فولاد - محمد ابراهیم قدیریان از سال 1361 کار خود را با فعالیت در فولاد مبارکه آغاز کرد و خرید بخش زیادی از تجهیزات فولاد مبارکه از ایتالیا و ژاپن نیز زیر نظر وی انجام شد. پس از آن در حوزه مدیریتی دوره‌های آموزشی یک ساله را در ایتالیا پشت سر گذاشت و سپس به عنوان مدیر طرح شهید خرازی در فولاد مبارکه انتخاب شد. حال او مدیریت شرکت فولاد آلیاژی ایران را بر عهده دارد.
به گزارش خبرنگار ماین ینوز، محمدابراهیم قدیریان اظهار کرد: در حال حاضر فولاد آلیاژی در حدود 2000 نفر نیروی انسانی در اختیار دارد و باید با استفاده از ابزار نیروی انسانی، تکنولوژی شرکت را ارتقاء داد.او همچنین با اشاره به پروژه یزد 1 گفت: در حال حاضر پروژه یزد 1 در بخش ذوب و ریخته‌گری در حدود 20 تا 25 درصد پیشرفت دارد اما همچنان زمان بهره‌برداری و افتتاح آن مشخص نشده است زیرا تا زمانی که وضعیت پایین دست مشخص نشود، نمی‌توان برای افتتاح برنامه‌ریزی داشت. ابتدا باید حوزه بازار تعریف شود که از دیدگاه اقتصادی به نفع شرکت باشد.
خبرنگار ماین نیوز با محمدابراهیم قدیریان، مدیرعامل شرکت فولاد آلیاژی ایران گفت‌وگویی انجام داده که متن آن به شرح زیر است:
برنامه فولاد آلیاژی ایران برای تولید فولادهای خاص و فولادهای هایتک چیست؟
رویکرد تولید فولادهای آلیاژی ضرورتی است که با گذشت زمان بیشتر احساس می‌شود. در واقع با تولید این محصولات باید ارزش افزوده را افزایش دهیم. اگر برخوردی سنتی با نهاده‌های تولید (ماشین آلات، نیروی انسانی و مواد اولیه) داشته باشیم، بی‌شک به نتیجه‌ای نخواهیم رسید. در نتیجه باید نقش مغزافزار را به عنوان نهاده چهارم تولید پررنگ‌تر کنیم. به عنوان مثال در بخش نیروی انسانی به دنبال اپراتور‌های خلاق و مغزافزار هستیم. در واقع نیروی انسانی موضوع اثرگذار بر این موضوع است که باید خلاقیت و بهره‌وری آن‌را افزایش دهیم. یعنی ابراز توسعه ما انسان خلاق است. در حال حاضر فولاد آلیاژی ایران در حدود 2000 نیروی انسانی در اختیار دارد. ما باید با استفاده از ابزار نیروی انسانی تکنولوژی خود را ارتقاء دهیم. یعنی ماشینی که در مسیر خود حرکت نکرده است را به مسیر اصلی برگرداننده و فولادهایی با ارزش افزوده بالاتر تولید کنیم. همکاران ما باید با استفاده از تجهیزات موجود و میزان نهاده‌های تولیدی ثابت، راهکارهایی برای تولید فولادهایی با ارزش افزوده بیشتر پیدا کنند. البته به هر میزان تولید فولادهای خاص افزایش یابد، هزینه نهاده‌های تولیدی از جمله مواد اولیه نیز بیشتر خواهد شد. در واقع تولید فولادهای خاص معجزه‌ای در میزان درآمد شرکت‌ها صورت نخواهد داد بلکه تا حدودی در این موضوع تاثیرگذار است. ما باید به سمت طراحی فولادهای جدید حرکت کنیم تا با نهاده‌های ارزان‌تر فولادهای خاص تولید کنیم. این موضوع ایجاد ارزش افزوده خواهد کرد.
پروژه یزد 1 چه میزان پیشرفت داشته است؟
هیات مدیره در تلاش است تا این پروژه به نتیجه برسد. با شرکت سارایه به عنوان طرف خارجی نیز جلساتی برگزار کردهایم تا هرچه سریعتر به نتیجه برسد. در حوزه پایین دستی نیز در حال بررسی و انجام مذاکرات هستیم اما باید هرچه سریعتر این موضوع نیز تعیین تکلیف شود تا این طرح‌ها نیز به روشنی در اختیار مشتریان قرار بگیرند. در حال حاضر پروژه یزد 1 در بخش ذوب و ریخته‌گری در حدود 20 تا 25 درصد پیشرفت دارد اما همچنان زمان بهره‌برداری و افتتاح آن مشخص نشده است زیرا تا زمانی وضعیت پایین دست مشخص نشود، نمی‌توان برای افتتاح برنامه‌ریزی کرد. ابتدا باید حوزه بازار تعریف شود تا از دیدگاه اقتصادی به نفع شرکت باشد.
در تولید فولادهای سیملس از چه تکنولوژی استفاده کرده‌اید؟
در تولید این محصول از تکنولوژی‌های مختلف از جمله تکنولوژی اس ام اس، دانیلی و... استفاده کردهایم.
فولاد آلیاژی ایران مانند فولادسازان دیگر دپوی محصول دارد؟
خیر. دپوی ما به مفهومی که دیگر فولادسازان با آن مواجه هستند، نیست زیرا ظرفیت محدودی در اختیار دارد و امسال به ظرفیت 300 هزار تن خواهیم رسید. در واقع مشکلی در بخش تولید نداریم.
برنامه شما برای بازارهای صادراتی چیست؟
به شدت ورود به بازارهای صادراتی در شرکت دنبال می‌شود و در همین زمینه تیم بازرگانی شرکت را فعال کردهایم. بطورکلی تمام مدیران مجموعه این موضوع را در دستور کار خود قرار داده‌اند زیرا صادرات فولادهای آلیاژی ارزآوری دارد اما جالب است بدانید مشکل ما کمبود منابع ارزی نیست، بلکه بحث اصلی ما تولید است زیرا بخشی از ظرفیت ما بدون استفاده مانده است که باید هرچه سریعتر بکار گرفته شود. این ظرفیت در بخش ذوب بیش از 500 هزار تن است که در حال حاضر بخش نورد تنها 300 هزار تن از این ظرفیت را استفاده می‌کند و در حدود 30 درصد آن بدون استفاده مانده است. بدون شک وقتی از تمامی ظرفیت‌های موجود استفاده کنیم، بخشی از هزینه‌ها نیز کاهش می‌یابد و قدرت رقابت در بازارهای صادراتی را افزایش می‌دهد.
برنامه فولاد آلیاژی ایران برای تولید محصولات جدید در سال 1395 چیست؟
ما باید مسیر پیشرو را طی کنیم و به سمت تولید فولادهای آلیاژی برویم. در سال‌های گذشته به دلیل انحراف از مسیر، این هدف تحقق چندانی پیدا نکرده است. در سال‌های گذشته بازار، بازار تولیدکننده بود اما امروز وضعیت برعکس شده است. اما چالش بزرگی که ما با آن مواجه هستیم، این است که محصولات خاص را باید برای مصرف‌کننده خاص تولید کنیم. در این بازار تولیدکننده فولاد خاص با تولیدکننده صنعتی همچون سایپا در ارتباط هستند در نتیجه واسطه‌گری و تجارت در این بازار نقشی نخواهد داشت. در واقع تولید فولاد آلیاژی متاثر از ضریب صنعتی شدن و رشد اقتصادی است به همین دلیل باید به سمت بازارهای تخصصی حرکت کنیم. امروز بخشی از نوردسازان وارد حوزه فولادهای خاص شده‌اند. از سوی دیگر به دلیل چابک بودن، بخش خصوصی در این حوزه هزینه‌های کمتری برای تولید پرداخت می‌کند که در نهایت منجر کاهش رقابت‌پذیری واحدهای دولتی می‌شود اما سیاست ما این است که با سرمایه‌گذاری در بخش نرم‌افزاری و تکنولوژی قدرت رقابت خود را افزایش دهیم.
سهام‌داران فولاد آلیاژی ایران چه شرکت‌ها و یا سازمان‌هایی هستند؟
شرکت سرمایه‌گذاری غدیر، سهام عدالت و صندوق بازنشستگی کارکنان فولاد از سهام‌داران فولادآلیاژی ایران هستند. البته حدود 6 درصد هم در بورس سهام داریم.
با توجه به وضعیت سهامداری شرکت فولاد آلیاژی ایران که در سوال قبل به آن اشاره کردید، فکر می‌کنید داستان تغییرات پی‌درپی در فولاد آلیاژی ایران بالاخره چه زمانی به پایان می‌رسد؟
واقعیت این است که مجموعه غدیر وابسته به وزارت دفاع است و از سوی دیگر مدیران صندوق بازنشستگی کارکنان فولاد و سهام عدالت نیز از سوی دولت تعیین می‌شوند در نتیجه فولاد آلیاژی ایران شرکتی خصولتی است. در واقع ساختار سهامداری آن خصوصی اما مدیریت آن خصولتی است. به همین دلیل با تغییر دولت‌ها و تغییر در سیاست‌گذاری‌ها مدیریت فولاد آلیاژی ایران نیز تغییر می‌کند اما این موضوع تهدیدی بزرگ برای این شرکت محسوب می‌شود. این فضا باید هرچه سریعتر تغییر کند و شرکت یا بطور کامل دولتی شده و یا به بخش خصوصی واگذار شود. امیدوار هستیم با کمی تدبیر ثبات در مدیریت فولاد آلیاژی ایران ایجاد شود و دیگر شاهد چرخش‌های ناگهانی در حوزه مدیریتی نباشیم.
گفت‌وگو از محمدجواد به‌آبادی و علیرضا جعفری نژاد