سردبير بخش فولاد نشريه پلتس مطرح كرد:
ايران، بازيگر جديد فولاد جهان
گروه صنایع معدنی >فولاد - در بزرگترين همايش معدني خاورميانه با عنوان «ششمين همايش چشم انداز صنعت فولاد و معدن ايران با نگاهي به بازار» که به ابتکار برگزار شد، غول هاي صنعت فولاد جهان گردهم آمدند تا به تحليل جايگاه جديدي که فولاد ايران در دوران پساتحريم خواهد داشت، بپردازند.
به گزارش ماین نیوز، افراد مهمي به اين بهانه به ايران آمده اند که توجه به نظرات اين کارشناسان مي تواند براي آينده اين صنعت در کشورمان مفيد واقع شود. به همين بهانه مصاحبه اي اختصاصي با يکي از شرکت کنندگان خارجي اين همايش انجام داده است. خانم دايانا کينچ، سردبير ارشد بخش فولاد نشريه پلتس ميهمان ما بود. نشريه پلتس يک منبع موثق اطلاعات و قيمت هاي جهاني انواع انرژي و فلزات است و تحليل هاي آن معياري براي برآورد وضعيت بازار مواد مختلف از جمله فولاد محسوب مي شود. در اين مصاحبه اختصاصي از کينچ پرسيديم با توجه به آنکه محوريت همايش فولاد امسال که به ميزباني ما برگزار شده، بحث چگونگي خروج از رکود است و با توجه به اينکه بخش فولاد نشريه پلتس به سردبيري ايشان، بولتني در باب وضعيت فولاد ايران هم تهيه کرده است، پيش بيني وي از شرايط توسعه صنعت فولاد ايران در دوران پساتحريم چگونه است؟وي در پاسخ گفت: «فکر مي کنم پرسش اصلي اين است که بعد از لغو تحريم ها چه اتفاقي براي فولاد ايران در برنامه توسعه رخ خواهد داد چون مي دانيم که ايران يک برنامه عظيم توسعه در دستور کار دارد و در برنامه اقتصادي بيست ساله ايران پيش بيني شده که ظرفيت توليد فولاد تا سال 2025 به دو برابر افزايش يابد و به 55 ميليون تن برسد. پرسش بزرگ اين است که اگر قرار است ايران به چنين هدفي برسد، منابع مالي آن چگونه تامين مي شود.» وي در مورد وضعيت بازار جهاني فولاد افزود شاهد هستيم که صنعت فولاد جهان را مازاد ظرفيت فراگرفته است، به ويژه در چين که سالانه 400 ميليون تن مازاد ظرفيت وجود دارد و چندين ميليون تن ديگر نيز در بسياري از ديگر کشورهاي جهان به چشم مي خورد. چون صادرات چين بازارهاي جهان را اشباع کرده است؛ بنابراين اگر ايران قصد توليد فولاد طي ده سال آينده را دارد اين پرسش مطرح است که اين فولاد در کجا به فروش خواهد رسيد؛ آيا اين محصول قرار است در ايران به فروش برسد؟
به بيان ديگر آيا قرار است بازار داخلي فولاد ايران رشد کند؟
اين بازار حالاچه مصرفي دارد و قرار است چه تحولاتي در صنعت ساخت و ساز روي دهد؛ آيا قرار است اين صنعت رشد کند يا اينکه ايران قصد دارد اين محصول خود را صادر کند؟ اين پرسش مهمي است. کينچ در پاسخ به پرسش ديگر ما درباره اينکه حضور فاينانسورهاي خارجي تا چه حد مي تواند به توسعه صنعت فولاد ايران کمک کند، گفت: « امضاي قراردادهاي فاينانس بين ايران و کشورهاي خارجي خبر بسيار مثبتي بود. آنچه که ما مي شنيديم اين بود که صنعت فولاد ايران نتوانسته است به اندازه کل پتانسيل هايش توسعه يابد چون به خاطر تحريم ها به جديدترين تکنولوژي ها و تجهيزات دسترسي نداشته است و تکنولوژي هاي خود را از چين و هند وارد مي کرده و به کشورهايي که از تکنولوژي هاي پيشرفته تر برخوردار بودند، دسترسي نداشته است. اين براي صنعت فولاد ايران بسيار مهم است که حالامي تواند سرمايه گذاري مشترک انجام دهد و اميد مي رود قراردادهاي تجاري با کشورهاي پيشرفته امضا کند تا بتواند تکنولوژي آنان را وارد کند چون واضح است که وقتي تکنولوژي برتر را در اختيار داشته باشيد مي توانيد از بهره وري بالاتري نيز برخوردار باشيد و اين به آن معناست که محصولات رقابتي تري را توليد خواهيد کرد.»
وي با اشاره به اينکه مشاوران اروپايي بر اين باورند که ايران يک توليدکننده رقابتي فولاد محسوب مي شود؛ اما واقعيت اين است که ايران در توليد فولاد رقابتي عمل نمي کند چون هزينه هاي توليد اين محصول در ايران بالاست و اين موضوع رقابت ايران با چين را دشوار مي کند، افزود: «به نظر من اين بسيار عالي است که شرکت هاي اروپايي همچون دانيلي ايتاليا به ايران بيايند. اروپايي ها نخستين نمايندگاني بودند که به ايران آمدند چون بر اين باورند که ايران کشوري با پتانسيل هاي بالاست و يکي از معدود بازارهاي بزرگ جهان است که هنوز مورد بهره برداري کامل قرار نگرفته است.
ايران يکي از کشورهاي بزرگ در حال توسعه است که تحت سلطه چين يا کشور ديگري قرار نگرفته است؛ بنابراين رقابت بر سر اين است که چه شرکت هايي زودتر با ايران قرارداد امضا کنند، به همين دليل ايتاليايي ها با شرکت دانيلي خودشان زودتر وارد عمل شدند. البته اين شرکت تنها در حوزه فولاد قرارداد امضا نکرده است و قراردادهايي در حوزه هاي ديگر نيز داشته است.
ايتاليايي ها، آلماني ها، فرانسوي ها و ساير کشورها هم در اين راستا گام برداشته اند. اين خبر بسيار مثبتي است و به ايران کمک مي کند که زيرساخت هاي بهتري براي توليد در اختيار داشته باشد و قراردادهاي تجاري بيشتري را امضا کند.» وي افزود: البته نحوه همکاري اين شرکت ها هم مهم است و اينکه آيا در حوزه فاينانس هم همکاري خواهند کرد يانه. براي سرمايه گذاران جديد يکي از مشکلات ايران کمبود زيرساخت هاست چه زيرساخت هاي مالي و چه زيرساخت هاي لجستيکي.
بي ترديد اتصال بانک هاي ايراني به شبکه بانکي بين المللي مي تواند بحث اعتبار اسنادي (ال سي) را براي شرکت ها تسهيل کند تا براي صادرات خود از آن استفاده کنند. پرسشي که اکنون مطرح هست اين است که اين فرآيند چقدر زمان خواهد برد و اينکه اگر قرار است ايران فولاد بيشتري صادر کند، تصوري که عموم بر آن متفق القولند، آيا بازار به آن نياز خواهد داشت؟ خانم کينچ با اشاره به اينکه پيش از اين در تحليل ها چندان نام ايران شنيده نمي شد؛ اما اين روزها هرجا که بحث از قيمت فولاد هست، نام ايران را مي شنويم، افزود: «گويي ايران به يک نقش آفرين جديد در بازار جهاني فولاد تبديل شده است.»