برندسازی بنزین و جایگاه‌های سوخت کاری متداول است که از شرکت‌های اتوموبیل‌سازی جنرال‌موتورز و تویوتا گرفته تا کمپانی‌های نفتی مثل اگزون‌موبیل و شل در آن دستی دارند، اما برندسازی در ایران چه راهی را طی می‌کند؟‌

قرار است در ایران برندسازی شود و البته این کار نیز از اصفهان و با 50 جایگاه شروع شده است، شاید تنها نکته‌ای که تا کنون از کارکرد این برندها در کشور روشن شده باشد این است که دیگر شرکت پالایش و پخش فراورده‌های نفتی با چندین جایگاه و جایگاهدار مواجه نخواهد بود بلکه با یک شرکت مواجه است که شعبات مختلفی دارد، تا این جای کار به نظر می‌رسد برندسازی جایگاه‌ها تفاوت چندانی برای مصرف‌کننده نداشته باشد.

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، بنزین در ایران هنوز یارانه می‌گیرد و به گفته مسوولان مردم گاهی قیمت تمام شده سوخت را نیز پرداخت نمی‌کنند، گفته می‌شود قرار نیست این یارانه برداشته شده و قیمت‌ها آزاد شود، بلکه جایگاه‌هایی که تحت برند فعالیت می‌کنند با همان قیمت تعیین شده از سوی دولت بنزین را می‌فروشند و البته کیفیت آن نیز همانی است که از سوی شرکت پخش توزیع می‌شود.

اما وضعیت برندسازی در سطح جهانی و در دیگر کشورها معمولا به این شکل نیست، بنزین تحت برندهای مختلف با کیفیت‌های متفاوت فروخته می‌شود، قیمت‌گذاری‌ها آزاد و در دست کمپانی‌ها است و البته برخی از آن‌ها معروف‌تر، باکیفیت‌تر و گران‌ترند، یا حداقل ادعا می کنند که با کیفیت‌ترند.

اگچه برخی برندها از سایر برندهای بنزین مشهورترند، اما گفته می‌شود لزوما در سایر برندهای دست پایین‌تر تفاوت کیفیت وجود ندارد، این دلیلی است که بسیاری از مصرف‌کنندگان سوخت ترجیح می‌دهند به سراغ برند ارزان تر بروند.

برای آنکه تفاوت برندهای مختلف بنزین را بدانیم باید فرایندی را که هر لیتر بنزین طی می‌کند را در نظر بگیریم، در ابتدا نفت خام به پالایشگاه‌ها فرستاده می‌شود تا به محصولی قابل استفاده تبدیل شود، به محض اینکه کار پالایشگاه‌ها تمام می‌شود و بنزین تولید می‌شود، این محصول با کارآمدترین روش از نفت کش و خط لوله گرفته تا چهارپایان به نقاط مختلف بسته به اینکه به کجا منتقل می‌شود، فرستاده می‌شود.

اما برای صرفه‌جویی بسیاری از برندهای بنزین از یک کانال دریافت بنزین استفاده می‌کنند، به این معنا که بیشتر برندهای کوچک یا جایگاه‌های تکی از همان پایانه‌ای سوخت‌گیری می‌کنند که رقبایشان از آن بهره می‌برند، پس محصول آن‌ها یکسان است.

اما تفاوت از جایی شروع می‌شود که بنزین به برند‌های مختلف می‌رسد، این جایی است که مواد افزودنی به بنزین اضافه می‌شود و همین جا برندهای مختلف ایجاد می‌شود.

سازمان حفاظت از محیط زیست میزان این افزودنی‌ها را تعیین می‌کند بنابراین در برندهای ثبت شده همیشه مقدار این مواد در حدی خواهد بود که به خودروآسیب نرساند.

برندهای معرووف بنزین مثل اگزون، شل و شورون که ادعا میکنند در ردیف برترین برندهای سوخت در سطح جهانی قرار می‌گیرند، به این مفتخرند که بیشترین میزان مواد افزودنی را در سوخت نهایی خود به کار می‌برند، به بیان دیگر کیفیت بنزین این برندهای برتر به گونه‌ای است که کمترین آسیب را به موتور وسیله نقلیه شما می‌زند.

بنابراین استفاده از بنزین‌هایی تحت این برندهای برتر در بلند مدت منافع اقتصادی، تولید کمتر گاز گلخانه‌ای و سلامت بیشتری دارد.

با همه تفاسیر طرح برندسازی در ایران به چه شکل صورت می‌گیرد، این موضوعی است که در مورد آن توضیح زیادی داده نشده است جز اینکه رییس شرکت پالایش و پخش فراووره‌های نفتی می‌گوید فعالیت جایگاه‌ها تحت عنوان یک برند باعث می‌شود شرکت ملی پالایش و پخش به جای آنکه با چندین هزار سرمایه‌گذار بخش خصوصی مواجه باشد در نهایت با 30 برند در این حوزه مواجه شود.

شاید آن جایی که قرار است مشتریان نیز درگیر تغییرات جایگاه‌ها شوند، بخش دوم طرح وزارت نفت برای جایگاه‌ها یعنی اجازه دریافت مبلغ بیشتر از مشتریان در ازای خدمات باشد، خدماتی که هنوز نوع و کیفیت آن و نرخ‌های آن چندان روشن نیست و البته به گفته زنگنه ممکن است کار آن تا نیمه اول سال آینده نیز انجام نشود.