توسط مادر پالایشگاه ها اعلام شد:
تحلیل رسمی از سود و زیان ۹ پالایشگاه و عدم اجرای یک تعهد بخش خصوصی
شرکت ملی پالایش و پخش درباره سود و زیان ۹ شرکت پالایشی توضیحات رسمی داد و اعلام کرد بخش خصوصی اقدامی برای تکمیل طرحهای ارتقاء کیفی نکرد.گرچه ۶ شرکت واگذار شده براساس گزارش امیدنامه مکلف به انجام آن بودهاند.
به گزارش پایگاه خبری بورس پرس، شرکت ملی پالایش و پخش فرآوردههای نفتی در تحلیلی رسمی درباره سود و زیان 9 پالایشگاه اعلام کرد: صنعت پالایش نفت به عنوان یک صنعت استراتژیک تامین حاملهای انرژی مایع، همواره مورد حمایت مدیران صنعت نفت بوده و تلاشهای بسیاری در جهت ارتقا کمی و کیفی محصولات تولیدی به عمل آورده و یا در دست اقدام است.
سودآوری و حاشیه سود پالایشگاه تصفیه نفت خام همانند خیلی از صنایع تابع عوامل مختلفی از جمله نوع فرایندها، میزان پیچیدگی فرایند، نوع و میزان محصول مورد مصرف داخلی و امکان صادرات و کیفیت فراورده تولیدی است.
همچنانکه مدیرعامل شرکت ملی پالایش و پخش فرآوردههای نفتی پیشتر در اولین کنگره کاربردی نفت و نیرو بیان کرده بود، پالایشگاه تهران در زمان تاسیس خود مدرنترین سیستمهای پالایشی را مطابق نیازهای روز مصرف، دارا بوده و در آن زمان به دلیل در دسترس نبودن گاز، نفت کوره نیروگاهها را تامین می کرده در حالی که قیمت نفت کوره تفاوت چندانی با قیمت نفت خام نداشت اما پالایشگاه از نظر اقتصادی دارای توجیه بود. در طول زمان با توجه به تغییر در قیمت و کاهش مصرف برخی از فرآوردهها، باید تغییرات ساختاری مدنظر قرار میگرفت.
زیانده بودن برخی از پالایشگاهها در دنیا با توجه به طراحی و شرایط بازار امری روشن است و هر سال شاهد بسته شدن بعضی از پالایشگاهها در دنیا به دلیل غیراقتصادی بودن هستیم. در صورتی که پالایشگاهی زیانده باشد راه حل، اقدامات اصلاحی است که باید متناسب با نیاز روز مد نشر قرار گرفته و اجرا شود.
بنابراین هنگامی که مدیران صنعت از زیان ده بودن پالایشگاه سخن به میان میاورند به معنی آن است که به انجام اقدامات لازم برای ارتقاء آن تاکید می کنند.خوشخبتانه شرایط پالایشگاههای ایران به گونهای است که فرصتهای سرمایهگذرای زیادی در آنها وجود دارد که منجر به بهبود اقتصادی آنها میشود و به همین دلیل به عنوان فرصتهای جذاب سرمایهگذاری معرفی شدهاند.
پالایشگاههایی در شرایط مختلف تولید میتوانند سودآور باشند که محصولات متنوعتر و گران قیمتتری از نفت خام تولید کنند. تولید محصولات متنوعتر و گرانتر به معنی سرمایهگذاری مناسب جهت نیل به هدف فوق است علیرغم این موضوع با توجه به آنکه حاشیه سود یک واحد پالایشی صرف در اکثر نقاط دنیا بسیار کم و محدود است لذا تمام شرکتهای بزرگ نفتی برای رسیدن به سود حداکثری و مستمر، زنجیرهای از عملیات بالادستی، پالایشی، پتروشیمی و توزیع پایین دستی درحوزه کار خود را در نظر میگیرند و حداقل تلفیق صنایع پالایشی و پتروشیمی که اصطلاحا پتروپالایش اتلاق میشود مدنظر است. از جمله پالایشگاه مورد نظر در هند از آن دسته است.
اما متاسفانه علیرغم آنکه از اوایل دهه 80 هجری شمسی پروژههای ارتقاء کیفی پالایشگاهها به خصوص کاهش میزان تولید نفت کوره در اکثر پالایشگاهها از جمله بندر عباس، اصفهان، تهران، تبریز، آبادان و امام خمینی (ره) شازند در دستور کار وزارت نفت قرار گرفت، فقط پروژه فاز 2 امام خمینی (ره) شازند و کتکرار و واحدهای وابسته در پالایشگاه آبادان با مدیریت وزارت نفت به بهرهبرداری رسید.
در دیگر سرمایهگذاریها که به بخش خصوصی بر اساس اصل 44 قانون اساسی درسال 89 واگذار شد، علیرغم سرمایهگذاریهای انجام شده قبلی و منابع مالی مصرف شده از سال 83 تا 89 پروژههای کاهش نفت کوره به صورت نیمهتمام باقی ماند و بخش خصوصی نوعا اقدامی برای تکمیل طرحهای فوق نکرد، گرچه شرکتهای واگذار شده براساس گزارش ارزیابی پالایشگاهها (امیدنامه واگذاری) مکلف به انجام آن بودهاند.
از اواسط سال 92 مجدداً تلاشهای مضاعف برای فعال کردن پروژههای نیمه تمام معطل مانده از جمله طرح توسعهای پالایشگاههای اصفهان و بندرعباس در حال پیگیری بوده و طرح تثبیت ظرفیت پالایشگاه آبادان در دستور کار و در فاز مهندسی درحال اجرا است.
بر اساس مصوبه هیأت دولت در سال 93 کلیه شرکتهای پالایشی مکلف شدهاند با اجرای پروژههای مورد نیاز تا پایان سال 98 کلیه محصولات خود را بر اساس استاندارد روز یورو تولید و عرضه کنند.
انتهای پیام