شرکت‌های فولادسازی در سال‌های اخیر با چالش‌های زیادی مواجه بودند و یکی از این چالش‌ها هم هزینه ثابت بالای تولید و عدم ‏وجود صرفه‌های به مقیاس بود.‏
صنعت فولاد ایران در سال‌های اخیر تحت فشارهای مالی زیادی قرار داشت و در مقابل شوک های خارجی بسیار آسیب پذیر بود. این آسیب پذیری هر سال بیش از قبل نمایان می شد و باعث شد تا در سال‌های اخیر خبرها از افزایش احتمال ورشکستگی شمار زیادی از شرکتهای فولادسازی حکایت داشته باشد.
اتحادیه بین المللی اهن و فولاد در مورد دلیل آسیب پذیر بودن صنعت فولاد در مقابل نوسانات بازار نوشت: مقیاس کوچک تولید و سرمایه گذاری کم در صنعت فولاد ایران از مهمترین دلایل آسیب پذیری این صنعت در سال‌های اخیر بوده است. صرفه های به مقیاس یک مزیت اقتصادی است که با افزایش حجم تولید فولاد ایجاد می شود. در واقع رابطه معکوس بین کمیت تولید شده و هزینه ثابت تولید هر واحد از کالا است که زمینه را برای کاهش هزینه کلی تولید فراهم می کند.مطالعات نشان می دهد هر چه میزان کالاهای تولید شده بیشتر باشد، هزینه ثابت تولید برای کالاهای بیشتری صرف می شود و در نهایت هزینه ثابت هر واحد کالای تولید شده کمتر خواهد بود.
اتحادیه بین المللی آهن و فولاد با استناد به آمارهای رسمی ایران نوشت: در ایران ۵۷ درصد از کل فولاد تولید شده در کشور در پنج کارخانه فولادسازی تولید می شود در حالیکه ۴۳ درصد باقی مانده در ۶۰ شرکت و واحد فولادسازی تولید می شود. واحدهایی که ظرفیت تولید هر یک از آنها برابر بین ۶۰ هزار تا ۷۵۰ هزار تن است و در زمره کارخانه های فولادسازی کوچک محسوب می شوند. به عبارت دیگر ۹۲ درصد از واحدهای فولادسازی در ایران با مقیاس غیر اقتصادی کار می کنند و همین فعالیت غیر اقتصادی آنها باعث می شود تا هزینه تولید آن بیشتر از نیاز باشد.
حال این مقیاس غیر اقتصادی تولید فراورده های فولادی در ایران را می توان از نقطه نظر دیگری هم مطالعه کرد و آن تقسیم بندی از نظر نوع فراورده های فولادی تولیدی است.
مطالعات نشان می دهد صرفه های به مقیاس در واحدهای تولید فراورده های فولادی طویل بدتر از دیگر واحدهای تولید کننده دیگر فراورده های فولادی است. هم اکنون تنها دو واحد فولادسازی فراورده های طویل فولادی در ایران با ظرفیت بیش از یک میلیون تن در سال کار می کنند و مابقی حجم تولید پایین تری دارند. به این معنا که هزینه ثابت تولید در این کارخانه ها بسیار بالا است.
دلیل افزایش شمار واحدهای تولید کننده فراورده های فولادی طویل هم رشد تقاضا برای این دسته از کالاها در سال‌های اخیر است. رشد تقاضا برای این فراورده های فولادی شرکت‌ها را بر ان داشته است تا سرمایه گذاری در این بخش را افزایش دهند و به تولید فراورده های فولادی طویل روی بیاورند ولی کمتر شرکتی بود که به مساله صرفه های به مقیاس و تولید در سطح وسیع توجه می کرد و به همین دلیل است که در حال حاضر بیشترین شمار شرکتهای فولادسازی در ایران را شرکت‌هایی تشکیل می‌دهند که هزینه تولید انها بسیار بالا است و تولید در آنها به صرفه نیست.
بنابراین برای اینکه این چالش مهم صنعت فولاد برطرف شود باید سرمایه گذاری‌های هدفمند انجام شود و واحدهای فولادسازی بزرگ جایگزین واحدهای فولادسازی کوچک شوند در غیر این صورت صنعت فولاد هر روز بیش از پیش آسیب می بیند و توان تولید فولاد ایران بیش از قبل تنزل خواهد یافت.
صنعت فولاد ایران در سال‌های اخیر تحت فشارهای مالی زیادی قرار داشت و در مقابل شوک های خارجی بسیار آسیب پذیر بود. این آسیب پذیری هر سال بیش از قبل نمایان می شد و باعث شد تا در سال‌های اخیر خبرها از افزایش احتمال ورشکستگی شمار زیادی از شرکتهای فولادسازی حکایت داشته باشد.
اتحادیه بین المللی اهن و فولاد در مورد دلیل آسیب پذیر بودن صنعت فولاد در مقابل نوسانات بازار نوشت: مقیاس کوچک تولید و سرمایه گذاری کم در صنعت فولاد ایران از مهمترین دلایل آسیب پذیری این صنعت در سال‌های اخیر بوده است. صرفه های به مقیاس یک مزیت اقتصادی است که با افزایش حجم تولید فولاد ایجاد می شود. در واقع رابطه معکوس بین کمیت تولید شده و هزینه ثابت تولید هر واحد از کالا است که زمینه را برای کاهش هزینه کلی تولید فراهم می کند.مطالعات نشان می دهد هر چه میزان کالاهای تولید شده بیشتر باشد، هزینه ثابت تولید برای کالاهای بیشتری صرف می شود و در نهایت هزینه ثابت هر واحد کالای تولید شده کمتر خواهد بود.
اتحادیه بین المللی آهن و فولاد با استناد به آمارهای رسمی ایران نوشت: در ایران ۵۷ درصد از کل فولاد تولید شده در کشور در پنج کارخانه فولادسازی تولید می شود در حالیکه ۴۳ درصد باقی مانده در ۶۰ شرکت و واحد فولادسازی تولید می شود. واحدهایی که ظرفیت تولید هر یک از آنها برابر بین ۶۰ هزار تا ۷۵۰ هزار تن است و در زمره کارخانه های فولادسازی کوچک محسوب می شوند. به عبارت دیگر ۹۲ درصد از واحدهای فولادسازی در ایران با مقیاس غیر اقتصادی کار می کنند و همین فعالیت غیر اقتصادی آنها باعث می شود تا هزینه تولید آن بیشتر از نیاز باشد.
حال این مقیاس غیر اقتصادی تولید فراورده های فولادی در ایران را می توان از نقطه نظر دیگری هم مطالعه کرد و آن تقسیم بندی از نظر نوع فراورده های فولادی تولیدی است.
مطالعات نشان می دهد صرفه های به مقیاس در واحدهای تولید فراورده های فولادی طویل بدتر از دیگر واحدهای تولید کننده دیگر فراورده های فولادی است. هم اکنون تنها دو واحد فولادسازی فراورده های طویل فولادی در ایران با ظرفیت بیش از یک میلیون تن در سال کار می کنند و مابقی حجم تولید پایین تری دارند. به این معنا که هزینه ثابت تولید در این کارخانه ها بسیار بالا است.
دلیل افزایش شمار واحدهای تولید کننده فراورده های فولادی طویل هم رشد تقاضا برای این دسته از کالاها در سال‌های اخیر است. رشد تقاضا برای این فراورده های فولادی شرکت‌ها را بر ان داشته است تا سرمایه گذاری در این بخش را افزایش دهند و به تولید فراورده های فولادی طویل روی بیاورند ولی کمتر شرکتی بود که به مساله صرفه های به مقیاس و تولید در سطح وسیع توجه می کرد و به همین دلیل است که در حال حاضر بیشترین شمار شرکتهای فولادسازی در ایران را شرکت‌هایی تشکیل می‌دهند که هزینه تولید انها بسیار بالا است و تولید در آنها به صرفه نیست.
بنابراین برای اینکه این چالش مهم صنعت فولاد برطرف شود باید سرمایه گذاری‌های هدفمند انجام شود و واحدهای فولادسازی بزرگ جایگزین واحدهای فولادسازی کوچک شوند در غیر این صورت صنعت فولاد هر روز بیش از پیش آسیب می بیند و توان تولید فولاد ایران بیش از قبل تنزل خواهد یافت.
شرکتهای فولادسازی در سال‌های اخیر با چالش‌های زیادی مواجه بودند و یکی از این چالش‌ها هم هزینه ثابت بالای تولید و عدم وجود صرفه‌های به مقیاس بود.
صنعت فولاد ایران در سال‌های اخیر تحت فشارهای مالی زیادی قرار داشت و در مقابل شوک های خارجی بسیار آسیب پذیر بود. این آسیب پذیری هر سال بیش از قبل نمایان می شد و باعث شد تا در سال‌های اخیر خبرها از افزایش احتمال ورشکستگی شمار زیادی از شرکتهای فولادسازی حکایت داشته باشد.
اتحادیه بین المللی اهن و فولاد در مورد دلیل آسیب پذیر بودن صنعت فولاد در مقابل نوسانات بازار نوشت: مقیاس کوچک تولید و سرمایه گذاری کم در صنعت فولاد ایران از مهمترین دلایل آسیب پذیری این صنعت در سال‌های اخیر بوده است. صرفه های به مقیاس یک مزیت اقتصادی است که با افزایش حجم تولید فولاد ایجاد می شود. در واقع رابطه معکوس بین کمیت تولید شده و هزینه ثابت تولید هر واحد از کالا است که زمینه را برای کاهش هزینه کلی تولید فراهم می کند.مطالعات نشان می دهد هر چه میزان کالاهای تولید شده بیشتر باشد، هزینه ثابت تولید برای کالاهای بیشتری صرف می شود و در نهایت هزینه ثابت هر واحد کالای تولید شده کمتر خواهد بود.
اتحادیه بین المللی آهن و فولاد با استناد به آمارهای رسمی ایران نوشت: در ایران ۵۷ درصد از کل فولاد تولید شده در کشور در پنج کارخانه فولادسازی تولید می شود در حالیکه ۴۳ درصد باقی مانده در ۶۰ شرکت و واحد فولادسازی تولید می شود. واحدهایی که ظرفیت تولید هر یک از آنها برابر بین ۶۰ هزار تا ۷۵۰ هزار تن است و در زمره کارخانه های فولادسازی کوچک محسوب می شوند. به عبارت دیگر ۹۲ درصد از واحدهای فولادسازی در ایران با مقیاس غیر اقتصادی کار می کنند و همین فعالیت غیر اقتصادی آنها باعث می شود تا هزینه تولید آن بیشتر از نیاز باشد.
حال این مقیاس غیر اقتصادی تولید فراورده های فولادی در ایران را می توان از نقطه نظر دیگری هم مطالعه کرد و آن تقسیم بندی از نظر نوع فراورده های فولادی تولیدی است.
مطالعات نشان می دهد صرفه های به مقیاس در واحدهای تولید فراورده های فولادی طویل بدتر از دیگر واحدهای تولید کننده دیگر فراورده های فولادی است. هم اکنون تنها دو واحد فولادسازی فراورده های طویل فولادی در ایران با ظرفیت بیش از یک میلیون تن در سال کار می کنند و مابقی حجم تولید پایین تری دارند. به این معنا که هزینه ثابت تولید در این کارخانه ها بسیار بالا است.
دلیل افزایش شمار واحدهای تولید کننده فراورده های فولادی طویل هم رشد تقاضا برای این دسته از کالاها در سال‌های اخیر است. رشد تقاضا برای این فراورده های فولادی شرکت‌ها را بر ان داشته است تا سرمایه گذاری در این بخش را افزایش دهند و به تولید فراورده های فولادی طویل روی بیاورند ولی کمتر شرکتی بود که به مساله صرفه های به مقیاس و تولید در سطح وسیع توجه می کرد و به همین دلیل است که در حال حاضر بیشترین شمار شرکتهای فولادسازی در ایران را شرکت‌هایی تشکیل می‌دهند که هزینه تولید انها بسیار بالا است و تولید در آنها به صرفه نیست.
بنابراین برای اینکه این چالش مهم صنعت فولاد برطرف شود باید سرمایه گذاری‌های هدفمند انجام شود و واحدهای فولادسازی بزرگ جایگزین واحدهای فولادسازی کوچک شوند در غیر این صورت صنعت فولاد هر روز بیش از پیش آسیب می بیند و توان تولید فولاد ایران بیش از قبل تنزل خواهد یافت.
صنعت فولاد ایران در سال‌های اخیر تحت فشارهای مالی زیادی قرار داشت و در مقابل شوک های خارجی بسیار آسیب پذیر بود. این آسیب پذیری هر سال بیش از قبل نمایان می شد و باعث شد تا در سال‌های اخیر خبرها از افزایش احتمال ورشکستگی شمار زیادی از شرکتهای فولادسازی حکایت داشته باشد.
اتحادیه بین المللی اهن و فولاد در مورد دلیل آسیب پذیر بودن صنعت فولاد در مقابل نوسانات بازار نوشت: مقیاس کوچک تولید و سرمایه گذاری کم در صنعت فولاد ایران از مهمترین دلایل آسیب پذیری این صنعت در سال‌های اخیر بوده است. صرفه های به مقیاس یک مزیت اقتصادی است که با افزایش حجم تولید فولاد ایجاد می شود. در واقع رابطه معکوس بین کمیت تولید شده و هزینه ثابت تولید هر واحد از کالا است که زمینه را برای کاهش هزینه کلی تولید فراهم می کند.مطالعات نشان می دهد هر چه میزان کالاهای تولید شده بیشتر باشد، هزینه ثابت تولید برای کالاهای بیشتری صرف می شود و در نهایت هزینه ثابت هر واحد کالای تولید شده کمتر خواهد بود.
اتحادیه بین المللی آهن و فولاد با استناد به آمارهای رسمی ایران نوشت: در ایران ۵۷ درصد از کل فولاد تولید شده در کشور در پنج کارخانه فولادسازی تولید می شود در حالیکه ۴۳ درصد باقی مانده در ۶۰ شرکت و واحد فولادسازی تولید می شود. واحدهایی که ظرفیت تولید هر یک از آنها برابر بین ۶۰ هزار تا ۷۵۰ هزار تن است و در زمره کارخانه های فولادسازی کوچک محسوب می شوند. به عبارت دیگر ۹۲ درصد از واحدهای فولادسازی در ایران با مقیاس غیر اقتصادی کار می کنند و همین فعالیت غیر اقتصادی آنها باعث می شود تا هزینه تولید آن بیشتر از نیاز باشد.
حال این مقیاس غیر اقتصادی تولید فراورده های فولادی در ایران را می توان از نقطه نظر دیگری هم مطالعه کرد و آن تقسیم بندی از نظر نوع فراورده های فولادی تولیدی است.
مطالعات نشان می دهد صرفه های به مقیاس در واحدهای تولید فراورده های فولادی طویل بدتر از دیگر واحدهای تولید کننده دیگر فراورده های فولادی است. هم اکنون تنها دو واحد فولادسازی فراورده های طویل فولادی در ایران با ظرفیت بیش از یک میلیون تن در سال کار می کنند و مابقی حجم تولید پایین تری دارند. به این معنا که هزینه ثابت تولید در این کارخانه ها بسیار بالا است.
دلیل افزایش شمار واحدهای تولید کننده فراورده های فولادی طویل هم رشد تقاضا برای این دسته از کالاها در سال‌های اخیر است. رشد تقاضا برای این فراورده های فولادی شرکت‌ها را بر ان داشته است تا سرمایه گذاری در این بخش را افزایش دهند و به تولید فراورده های فولادی طویل روی بیاورند ولی کمتر شرکتی بود که به مساله صرفه های به مقیاس و تولید در سطح وسیع توجه می کرد و به همین دلیل است که در حال حاضر بیشترین شمار شرکتهای فولادسازی در ایران را شرکت‌هایی تشکیل می‌دهند که هزینه تولید انها بسیار بالا است و تولید در آنها به صرفه نیست.
بنابراین برای اینکه این چالش مهم صنعت فولاد برطرف شود باید سرمایه گذاری‌های هدفمند انجام شود و واحدهای فولادسازی بزرگ جایگزین واحدهای فولادسازی کوچک شوند در غیر این صورت صنعت فولاد هر روز بیش از پیش آسیب می بیند و توان تولید فولاد ایران بیش از قبل تنزل خواهد یافت.